ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΟΥ Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 03 Δεκεμβρίου 2015
- Γράφτηκε από τον/την Σαλτουγιάννη Μυρσίνη
29-11-2015 Θέατρο Τζένη Καρέζη, ΑΘΗΝΑ
Η Ασκητική είναι το μεγάλο φιλοσοφικό έργο του Καζαντζάκη. Ο άνθρωπος εν τη γεννέσι του νοιώθει βαθιά αγωνία για το ποιος είναι στην πραγματικότητα, ποιο είναι το νόημα της ζωής του και ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του.Ποια είναι η σχέση του με τον εαυτό του,με τους άλλους ανθρώπους,τη φύση,το σύμπαν ολάκερο.
Ο Καζαντζάκης με την Ασκητική του δείχνει το νόημα της ζωής.Τον διαπαιδαγωγεί στον καθημερινό προσωπικό του εσωτερικό αγώνα,να γνωρίσει τα μύχια της ψυχής του,τη σκοτεινή του άβυσσο ώστε να εξυψωθεί και να βγει στο φως ερχόμενος σε επαφή με τον αληθινό εαυτό του.
Όμως τον διαπαιδαγωγεί και στον αγώνα με τον εξωτερικό κόσμο. Να νοιώσει ίσος με τη φύση,τα ζώα,τη γη,να δεχτεί τους συνανθρώπους του,να μη τους μάχεται,να μπορεί να ζει αρμονικά μαζί τους,ενωμένοι,να μη φοβάται τη διαφορετικότητα,να σέβεται το περιβάλλον και να ζει με περηφάνια.
Υψίστης σημασίας κείμενο,μας προτρέπει να ζήσουμε χωρίς να ζητάμε ανταμοιβή για τους κόπους μας,παρά να ζητάμε την υπέρτατη ελευθερία χωρίς να μας καθυποτάζει ο φόβος και οι σκοτεινές ανάγκες μας.
"Ευτυχία είναι να ζήσεις και να αντέξεις όλες τις δυστυχίες"...λέει στην Ασκητική του. Μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι,όταν αντέξουμε τον πόνο και τη σκοτεινή μας άβυσσο.
Όλη η ανθρωπότητα περικλείεται με τα θετικά και τα αρνητικά της μέσα σ' αυτό το μεγαλειώδες έργο. Και το αποκορύφωμα...η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Κατά τον Καζαντζάκη χρειάζεται και ο Θεός τους ανθρώπους, για να συνεχίσει την ύπαρξη του,χρειάζεται τη φθαρτότητα και σαφώς είναι διαφορετικός για κάθε άνθρωπο. Πραγματικά, η θεατρική μεταφορά και δραματουργική επεξεργασία ενός τέτοιου φιλοσοφικού κειμένου είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα.
Η συγκεκριμένη παράσταση είναι πιστή στο νόημα και τους συμβολισμούς του βιβλίου όπως και η απόδοση από τους ηθοποιούς. Άρτια σκηνοθετικά,έδενε με τους φωτισμούς,τις εικόνες του βίντεο,αλλά το πιο μεγάλο προτέρημα ήταν η καταπληκτική μουσική,επιβλητική όπου οδηγεί το θεατή σε ένα απόκοσμο ταξίδι.
Ο μινιμαλισμός των σκηνικών με το φωτισμό μας βοηθούσαν να καταλάβουμε και να μπούμε στο πνεύμα του βιβλίου. Μείον ήταν τα μεγάλα διαστήματα παύσεων στο πρώτο μέρος, ως φαίνεται γίνονταν για να ξεχωρίζονται τα κεφάλαια του βιβλίου. Η κα Διδασκάλου είχε φοβερή ερμηνεία και εκφράσεις. Αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί και τα νέα παιδιά είχαν δυναμική,ρυθμό,ωραία παρουσία. Κορύφωση υπήρξε τη στιγμή του πυροβολισμού που σήμαινε και το τέλος του πρώτου μέρους,αλλά η μεγαλύτερη ήταν στο δεύτερο,που πραγματικά εκεί ήταν πολύ σφιχτοδεμένο,έρεε και μας έβαζε να αναλογιστούμε τη σχέση μας πραγματικά με το θεό.
Γενικά είναι μια θεατρική παράσταση ατμοσφαιρική που χρειάζεται όμως προσήλωση. Αποζημιώνει το θεατή δίνοντάς του κίνητρα να ψάξει τον εσωτερικό του κόσμο αλλά και να γνωρίσει τον κόσμο του Καζαντζάκη.