ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

    Είναι από τις ξεχωριστές περιπτώσεις ηθοποιών, που δε διστάζουν να αναλάβουν και το στήσιμο μιας παράστασης. Με αφορμή την σκηνοθεσία της παράστασης “Νουμηνία”, συναντηθήκαμε μαζί του και συζητήσαμε και θέματα που γέννησαν την ανάγκη ύπαρξης αυτής της παράστασης. Δύσκολη εποχή για το θέατρο…Και σε μια τόσο δύσκολη εποχή για το θέατρο αποφάσισε να ανεβάσει ένα έργο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και αντιεμπορικό!

   «Μόνο αντιεμπορικό; Καλλιτεχνική αυτοκτονία! Ομολογουμένως πολύ δύσκολη εποχή… Η ίδια η εποχή δεν μου επιτρέπει να ασχοληθώ με κάτι λιγότερο σοβαρό.Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, τα θέατρα ή πρέπει να κατεβάσουν τα ρολά κάτι που είναι δύσκολο να γίνει ή να επιβιώσουν κάνοντας μια παράσταση που θα τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου.

    Αρχικά ο λόγος που το επέλεξα είναι γιατί γνωρίζω χρόνια τη Ματίνα Μόσχοβη κι εκτιμώ πολύ την δουλειά της. Είναι μια καταπληκτική ποιήτρια και συγγραφέας! Επίσης είναι και ένας τρόπος να συστήσουμε στους νέους τα ελληνικά κείμενα. Είμαι και δάσκαλος από το 1996 και έρχομαι σε επαφή με τα νέα παιδιά. Γιατί να ψάχνουμε σε ξένους συγγραφείς και να αναπαράγουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια;

   Έπειτα γιατί πιστεύω ότι ζούμε στην εποχή της εσχατιάς. Δυστυχώς είμαι απαισιόδοξος. Μπορεί να ακουστεί απολυτο αυτό που λέω, άλλα πιστεύω ότι δε θα υπάρξει καλύτερο μέλλον…Οδεύουμε προς το τέλος».

    Όσο απαισιόδοξο κι αν φαίνεται αυτό σαν μήνυμα, κρύβει την απόγνωση ενός ανθρώπου, που θέλει να ζήσει. Μήπως μοιραία οδηγηθήκαμε προς τα εκεί, αφήνοντας πίσω μας τα κύρια γνωρίσματα της ίδια μας της ύπαρξης;

   «Το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η γλώσσα μας και η μουσική μας και μας συνδέουν με τις ρίζες μας! Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να είμαστε περήφανοι! Πιστεύω πως όλα είναι προσχεδιασμένα και υπάρχει ένα σχέδιο που συντελείται αργά και σταθερά. Δεν μπορεί όλα αυτά που συμβαίνουν να είναι τυχαία! Ζούμε στην εποχή της αγριότητας! Οι άνθρωποι που αγωνιστήκαν για ένα καλύτερο μέλλον, τι να πουν; Είναι εκείνοι που πέρασαν τη ζωή τους μέσα από πολέμους, πείνα και Κατοχή! Και σήμερα δεν υπάρχει ούτε ο στοιχειώδης σεβασμός προς αυτούς»!

    Αναπόφευκτα η περίοδος που ξεκίνησε, απαιτεί από όλους μας να επαναπροσδιοριστούμε. Ο ίδιος τίθεται κριτικά απέναντι και στις επιλογές που γίνονται από τους ανθρώπους του χώρου, όσον αφορά τις επιλογές των έργων που ανεβαίνουν.

   «Δεν μπορώ εγώ σε μια τόσο δύσκολη εποχή να ανεβάζω έργα απλά για να γελάσουμε και να κάνουμε πλάκα! Κι αυτό γιατί την ίδια στιγμή ο διπλανός μας, ο συνάνθρωπός μας, υποφέρει! Ή θα γυρίσουμε στα μεγάλα κείμενα, στους μεγάλους συγγραφείς ή θα στραφούμε στα δικά μας κείμενα τα ελληνικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην γίνει αυτό; Αφού υπάρχουν»!

    Πέρα από ηθοποιός είναι και σκηνοθέτης, γεγονός που δεν προέκυψε στην πορεία, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές ως φυσική εξέλιξη ενός ανθρώπου που υποδύεται χαρακτήρες.

    «Φαίνεται ότι από μικρός είχα αυτό το μικρόβιο. Είναι κάτι που υπήρχε μέσα μου και το συνειδητοποίησα στην διάρκεια της προετοιμασίας των έργων. Έβλεπα τους συναδέλφους μου που ανυπομονούσαν να ανέβουν στην σκηνή και να αρχίσουν να κάνουν πράγματα, ενώ έμενα αντίθετα μου άρεσε πάρα πολύ η διαδικασία του διαβάσματος και της προετοιμασίας του κειμένου. Έτσι όταν μου δόθηκε η ευκαιρία είπα ότι θέλω να προσπαθήσω και στο χώρο της σκηνοθεσίας».

    Στην τηλεόραση κάτι τέτοιο δεν έγινε και φαίνεται πως η σχέση του μαζί της θα είνα από εδώ και πέρα ανεπαρκής. Η τοποθέτηση του στο πως τη βλέπει είναι καίρια.

   «Όσο δεν αναπαράγει τον κόσμο δεν με ενοχλεί. Η τηλεόραση πρέπει να είναι ένα παράθυρο στον κόσμο κι όχι ο ίδιος ο κόσμος».

   Τον περασμένο Νοέμβριο παρουσίασε το πρώτο του βιβλίο με τον περιπαικτικό τίτλο “Eις το όνομα της Μητρός και του Υιού”.

   «Είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα και ταυτόχρονα το πρώτο μου θεατρικό έργο. Το βιβλίο αυτό μπορεί να το διαβάσει κάποιος είτε ως μυθιστόρημα, είτε ως θεατρικό κείμενο. Οι αναγνώστες θα κρίνουν! Φυσικά τέτοιου είδους κείμενα που είναι και θεατρικά, κρίνονται κυρίως όταν ανέβουν στη σκηνή του θεάτρου. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό».

   Από τις 13 Ιανουαρίου μέχρι τα τέλη Απριλίου θα υποδυθεί το ρόλο του Ιβάν στο μονόλογο “O Μέγας Ιεροξεταστής” από τους "Αδελφούς Καραμάζοβ" του Φιόντορ Ντοστογιέβσκη. Στην παράσταση αυτή υπογράφει και τη σκηνοθεσία

    «Είναι το έκτο μέρος από το έργο αυτό. Ο Χριστός σε μια περιπλάνηση του στη Γη, συλλαμβάνεται από τον μέγα ιεροεξεταστή και ανακρίνεται, λέγοντας πολύ σπουδαία λόγια. Είναι ακριβώς, μα ακριβώς ό,τι θέλω να πω αυτό τον καιρό! Αντί να πάω να ουρλιάξω σε μια πλατεία, εκφράζομαι πάνω στην σκηνή. Είναι ό,τι ακριβώς θέλω να πω αυτή την στιγμή μέσω του θεάτρου και της σκηνής του. Μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι πολύ βαρύ να έρθει να δει κάποιος Ντοστογιέφσκι, άλλα εγώ αυτό αισθάνομαι ότι θέλω να πω και επειδή θέλω να είμαι συνεπής με την καρδιά μου και το μυαλό μου αποφάσισα να ανεβάσω αυτό το έργο.

    Δεν πειράζει ας μην είναι εκατό ας είναι έστω και δέκα και πέντε που θα έρθουν και θα πάρουν κάτι από αυτό που βλέπουν. Ίσως τους βοηθήσει στην πορεία της εξέλιξης της ζωής τους και ίσως να βρουν και κάποια στοιχεία από τον εαυτό τους.

   Δικαιούμαι στην ηλικία που βρίσκομαι τώρα και μετά από τόση δουλειά όσο απόλυτο κι αν ακουστεί αυτό να έχω σχηματίσει την δική μου άποψη. Επειδή, όμως, αυτό είναι δύσκολο και το καταλαβαίνω, θεωρώ ότι σε μια τόσο δύσκολη εποχή για όλους μας, το καλύτερο που έχει να κάνει το θέατρο είναι να γυρίσει πίσω στα μεγάλα κείμενα. Η ίδια εποχή και η καρδιά μου δε μου επιτρέπουν να ασχοληθώ με κάτι λιγότερο σοβαρό».

    Και ως υπέρμαχος της ομαδικής δουλειάς δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στους συνεργάτες του.

   «Φυσικά σε όλα αυτά δεν είμαι μόνος μου! Έχω φίλο και πολύτιμο συνεργάτη και συνοδοιπόρο τον Κωστή Σαββιδάκη και το θέατρικό σχήμα ΄΄ΣΥΝ ΚΑΤΙ΄΄ και πορευόμαστε μαζί!.Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτό»!