Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΘΑΝΑΤΙΣΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΚΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ

    Η μουσική αποκαλύπτεται ως παγκόσμια γλώσσα όταν οι μουσικοί την αποδίδουν στο ενδιαφερόμενο κοινό ζωντανά. Με τη διαδικασία αυτή ξεκινά μια επικοινωνία που μετατρέπει την άμορφη μάζα των ανθρώπων σε κοινό προς τον καλλιτέχνη που παρουσιάζει τη μουσική του και αντίστοιχα ο μουσικός νιώθει να επικοινωνεί με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για ό,τι κάνει.

   Αυτή η διαδικασία είναι μια λειτουργία που υπήρχε από την πρώτη μέρα που οι ήχοι που άκουγε ο άνθρωπος μπήκαν σε μια γραμμή και διαμορφώθηκαν οι πρώτες αλληλουχίες ηχητικών συνδυασμών. Οσο αυτοί οι συνδυασμό γίνονταν πολύπλοκοι τέθηκαν κανόνες και αναφορές που έδιναν τη δυνατότητα να μεταδίδεται η γνώση παραγωγής τους από γενιά σε γενιά. Κι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς πέρα από τη ζωντανή απόδοση τους, ακόμα κι αν ήταν καταγεγραμμένοι όπως ο κώδικας του Πυθαγόρα! Γιατί όμως;

   Η μουσική πραγματεύεται ήχους, οι οποίοι παράγονται από τα ανάλογα όργανα. Ακόμα κι αν υπήρχε η δυνατότητα καταγραφής τους, δε θα μπορούσε να περάσει στην αιωνιότητα ο ήχος που παραγόταν από μια άρπα σε μια αρχαία τραγωδία παιγμένη από τον συγκεκριμένο μουσικό. Ανέκαθεν προέκυπτε η ανάγκη καταγραφής του ήχου, κάτι που γιγαντώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως λόγω των πολλών ανακαλύψεων στο τεχνολογικό τομέα. Είχε έρθει η στιγμή για να γίνει η πρώτη αποτύπωση ήχων σε αποθηκευτικό μέσο, κάτι που θα άλλαζε άρδην τον τρόπο που η ανθρωπότητα θα αντιμετώπιζε τη μουσική.

    Στην πορεία του χρόνου ηχογραφήσεις θα επεκτείνονταν σε ευρεία κλίμακα, διαμορφώνοντας το πλαίσιο για την εξέλιξη της λεγόμενης μουσικής βιομηχανίας. Και μέρος αυτής θα ήταν και η οργάνωση συναυλιακών δρώμενων σε παγκόσμια κλίμακα! Εχει κανείς την εντύπωση πως θα γινόταν αυτό χωρίς τη δυνατότητα ηχογράφησης της μουσικής που παραγόταν;

    Ουσιαστικά η παρουσία των συναυλιών στην καθημερινότητα μας δεν είναι παρά υπόθεση των τελευταίων 50 ετών. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη μορφή που πήραν και οι ηχογραφήσεις των συναυλιών.

   Στην αρχή οι ηχογραφήσεις γίνονταν με το χωνί από το γραμμόφωνο στραμμένο προς τους μουσικούς και την πλακέτα που περιστρεφόταν να χαράσσεται από τη βελόνα. Φανταστείτε δηλαδή ένα δίσκο βυνιλίου χωρίς αυλάκια εξαρχής, αλλά έτοιμο να «γραφτεί» πάνω του ό,τι ήχο λάμβανε το χωνί. Ο φωνογράφος ήταν η πρώτη συσκευή ηχογράφησης ήχων και για πρώτη φορά θα μπορούσε να ηχογραφηθεί μουσική, φέρνοντας επανάσταση στο ρόλο της στις κοινωνίες του 20ου αιώνα


    Ως διαδικασία εξαρχής ήταν ό,τι χειρότερο για τους μουσικούς, μιας και έπρεπε να εναρμονιστούν με τη δυνατότητα ηχογράφησης που είχε κάθε πλευρά της πλακέτας! Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Δημήτρη Μητρόπουλου. Σε προσωπική αλληλογραφία που είχε με φίλους του εκτός Αμερικής, παρουσιαζόταν αρκετά εκνευρισμένος με το γεγονός ότι έπρεπε κάθε 9-10 λεπτά να σταματά την απόδωση ενός έργου για να συνεχιστεί η αποτύπωση του σε άλλη πλευρά μιας πλακέτας! Τα πράγματα, όμως, για εκείνον ευτυχώς άλλαξαν σύντομα και πλέον δε θα σταματούσε τη διεύθυνση της ορχήστρας, αποσυντονίζοντας όλους τους μουσικούς και κυρίως τον ψυχισμό του...

   Μετά το B Παγκόσμιο πόλεμο η επανάσταση στην ηχογράφηση και των ζωντανών εμφανίσεων των μουσικών προήλθε από τη χρήση της ανοιχτής ταινίας! Οι μπομπίνες δεν είχαν το πρόβλημα του χρονικού περιορισμού των πλακετών και είχαν πολύ καλύτερο ήχο, μιας και αξιοποιούσαν πλήρως μια σειρά μικροφωνικών εγκαταστάσεων. Τα μικρόφωνα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή της εικόνας των συναυλιών στους φίλους της μουσικής! Ο τραγουδιστής δεν «κελαηδούσε» στον αέρα, αλλά χρησιμοποιούσε το μικρόφωνο ως μέρος της κινησιολογίας του. Οι οργανοπαίχτες πλέον δεν είχαν ανάγκη να «ακουστούν» παίζοντας με δύναμη τα όργανα τους, μιας και την έλλειψη καλής ακουστικής την εξισορροπούσε η ένταση που προέκυπτε από τα ηχεία! Αυτό το γεγονός αποτέλεσε και την απαρχή της ριζικής αλλαγής στη λειτουργία των συναυλιών στην καθημερινότητα των ανθρώπων…

    Η ένταση που υπήρχε διαθέσιμη σε μια συναυλία βοηθούσε πολύ τα όργανα που μπορούσαν να έχουν πομπώδη και επιβλητικό ήχο. Κάπως έτσι η ηλεκτρική κιθάρα επιβλήθηκε στα 60s, ωθώντας μουσικούς σαν τον Bob Dylan να «ξεχάσει» την αγαπημένη του ακουστική/κλασική κιθάρα. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό, μετατρέποντας τις συναυλίες από μια μυσταγωγία σε ένα εκρηκτικό μίγμα συναισθημάτων! Κι αυτά τα συναισθήματα καθόριζαν πλήρως την εικόνα του κοινού που βίωνε τη συναυλιακή εμπειρία του να δεις τους The Who στο Isle of Wright festival το 1970. Κι όσοι δεν ήταν εκεί; Θα έπρεπε να περιμένουν 26 χρόνια για να δουν τη βιντεοσκόπηση που έγινε! Γιατί;

    Με τις studio ηχογραφήσεις ένα συγκρότημα δημιουργούσε το πλαίσιο πάνω στο οποίο θα μπορούσε να «χτίσει» την πορεία του. Με αυτές τις ηχογραφήσεις ο κόσμος ερχόταν σε επαφή με ό,τι έκανε και αν το αποτέλεσμα που προέκυπτε τον διέγειρε πήγαινε να τους δει και live. Αυτή η απλοϊκή διαδικασία ήταν που δημιούργησε την αναγκαιότητα για συναυλίες σε παγκόσμια κλίμακα, μιας και ο κόσμος ερχόταν σε επαφή με το υλικό των Beatles όπου κι αν βρισκόταν! Έχει κανείς την ψευδαίσθηση πως αν δεν υπήρχαν οι studio ηχογραφήσεις θα γινόταν κάτι τέτοιο; Και οι live ηχογραφήσεις τι ρόλο έπαιζαν τότε;

   Βλέποντας το back catalogue των εταιριών μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’90 παρατηρεί κανείς ότι οι live ηχογραφήσεις ήταν απειροελάχιστες συγκριτικά με τις studio ηχογραφήσεις! Γιατί συνέβαινε αυτό και τί άλλαξε στην πορεία, που μας έφερε εδώ και 15 χρόνια να κατακλυζόμαστε από οπτικοακουστικό υλικό;

 

 

    Η πορεία ενός μουσικού καθορίζεται αποκλειστικά από τη στουντιακή του δραστηριότητα. Πάνω σε αυτήν θα στηριχτεί ώστε να προχωρήσει στο χρόνο και να παρουσιάσει το στέρεο υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα δημιουργηθεί το οικοδόμημα που θα φέρει το όνομα του. Ο Elton John με 12 δίσκους στα 70s κυκλοφόρησε μόλις 2 live albums, ενώ από τα mid 90s και μετά έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 5 οπτικοακουστικές live εμφανίσεις του! Γιατί ενώ όταν ήταν πιο παραγωγικός δεν παρουσιαζόταν υλικό από live εμφανίσεις του;

   Ο συναυλιακός παράγοντας στην πορεία αυτών των 50 ετών πέρασε από πολλά στάδια εξέλιξης με πιο κρίσιμο την εξάπλωση της οπτικοακουστικής εμπειρίας μιας συναυλίας μέσω του DVD. Κι αυτό γιατί το μέσο αυτό δεν απαιτούσε μεγάλο κόστος αγοράς σε συσκευή και μπορούσε να αντιγραφεί και να αναπαραχθεί μέσω υπολογιστών. Η βιομηχανία είχε βρει επιτέλους τον τρόπο για να παρουσιάζει στο ενδιαφερόμενο κοινό το κλίμα μιας συναυλίας με υψηλού επιπέδου ήχο και εικόνα. Μέχρι τότε τι συνέβαινε;

   Καθόλου τυχαία οι δισκογραφικές εταιρίες δεν περιλαμβάνουν στα συμβόλαια που κάνουν με τα συγκροτήματα τα live albums. Αυτό το έκαναν ανέκαθεν γιατί το κοινό που ενδιαφερόταν για τις live ηχογραφήσεις δεν μπορούσε να συγκριθεί με το αντίστοιχο που ήθελε την «αυθεντική», την «πρώτη» εκτέλεση του κομματιού! Γιατί όμως;

    Όταν ακούς μια live ηχογράφηση αυτόματα μεταφέρεσαι στο συντονισμό των μουσικών σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που απλώς χάθηκε στο χρόνο. Αν εκείνη τη δεδομένη στιγμή όλα πήγαν καλά τότε το αποτέλεσμα θα είναι άξιο αναφοράς και μένει ως διαχρονική αξία ως «η εμφάνιση του Jimi Hendrix στο Woodstock το 1969»! Τί συμβαίνει, όμως, όταν δεν πάνε καλά τα πράγματα;

    Δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτέ μεγαλύτερη δυσφήμηση για έναν μουσικό αν παρουσιαστεί επίσημα σε ένα live του να «κάνει λάθη» στο όργανο του ή να είναι παράφωνος πίσω από το μικρόφωνο. Εκεί ο κόσμος αρέσκεται σε σχόλια του τύπου «στα studio πειράζει τη φωνή του» ή «στα live δεν είναι και τόσο καλοί». Ουσιαστικά ο ρόλος των live ηχογραφήσεων ήταν κατά κάποιο τρόπο σαν «κράχτης» για την απόδοση ενός μουσικού επί σκηνής μπροστά σε κοινό. Και για να παίξει σωστά το διαφημιστικό του ρόλο θα πρέπει να είναι τέλειο! Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;

   Στο studio για να αποδώσει ένας μουσικός τα μέρη του γράφει και ξαναγράφει το ίδιο σημείο μέχρι να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να ελαχιστοποιεί τα λάθη και να μεγιστοποιεί την τελειότητα στην απόδοση ενός μέρους! Αυτό, όμως, σε μια συναυλία δεν μπορεί να γίνει, κάτι που σίγουρα τον περιορίζει να αποδέχεται τα λάθη του! Ελάχιστοι μουσικοί σαν τους Rolling Stones δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με αυτό το γεγονός, γιατί ηχογραφούσαν τους δίσκους τους «με τη μία» – one take ελληνιστί! Οι υπόλοιποι για να περισώσουν τη φήμη τους υπέκυπταν στη διαδικασία του overdub, ηχογραφώντας στο studio μέρη που δεν απέδωσαν όπως θα ήθελαν στην ηχογράφηση! Αυτό το πείραγμα ήταν διαδομένο σε κάθε live album, γιγαντώνοντας την καχυποψία όσων δεν πίστευαν για το κατά πόσο είναι καλος live ένας καλλιτέχνης μέχρι τη στιγμή που θα βιώσει μια συναυλία του. Οι Rolling Stones που δεν είχαν ανάγκη γιατί δεν κυκλοφόρησαν τότε live albums;

    Η κυκλοφορία ενός live album προέκυπτε μετά από μια σειρά studio δίσκων. Η ηχογράφηση του ήταν στις περισσότερες των περιπτώσεων απόφαση της μπάντας και δήλωνε το κλείσιμο μιας εποχής. Κάπως έτσι λειτούργησε το “Live after death” για τους Iron Maiden το 1985. Το live album ήταν το επιστέγασμα της επιτυχίας ενός συγκροτήματος στην, μέχρι τότε, πορεία του και πιστοποιούσε τη δυναμική του. Όταν προέκυπτε η ίδια η μουσική βιομηχανία δήλωνε πολλά παραπάνω από το ότι αυτό το συγκρότημα είχε δυνατότητες σε συναυλιακό επίπεδο, οπότε να πάτε να τους δείτε. Το live album διαχώριζε εκείνους που υπολογίζονταν ως «μεγάλοι» καλλιτέχνες και έδειχνε στους υπόλοιπους πως η κυκλοφορία του ως κίνηση ξεπερνούσε όλες τις άλλες προεκτάσεις που θα μπορούσε να έχει.

   Στις μέρες μας αυτό σίγουρα δεν ισχύει, μιας και όλα τα σχήματα έχουν κυκλοφορήσει έστω και ένα DVD με live υλικό ως bonus σε ένα studio album. Πλέον το live υλικό είναι αποκλειστικά ένα promo της ίδιας της μπάντας για τις συναυλιακές της δυνατότητες! Αυτή η ανάγκη πως προέκυψε;

   Οντας εκτός διαπραγματεύσεων σε συμβόλαια, η κυκλοφορία ενός live album ήταν καθαρά στο χέρι των υπευθύνων μιας εταιρίας. Ελάχιστα live album ξεπέρασαν σε πωλήσεις ένα studio album ενός καλλιτέχνη, κι αυτό γιατί το κοινό δεν έδινε ποτέ προτίμηση στην αγορά live album! Για οπτικοακουστικό υλικό ούτε λόγος…

   Πάρτε όλα τα μεγάλα σχήματα των 60s και 70s και δε θα πιστεύετε ότι ελάχιστα από αυτά παρουσίασαν έστω και ένα live album! Πιο κραυγαλέα είναι η περίπτωση των Pink Floyd που στα late 70s έφτασαν να παίζουν σε αρένες με πάρα πολύ κόσμο, αλλά δεν κυκλοφόρησαν live album από καμμία συναυλία τους! Αντίθετα έκαναν κάτι ριζοσπαστικό για την εποχή! Πήγαν στην Πομπηία και ηχογράφησαν το live τους χωρίς κοινό! Κι όχι μόνο το ηχογράφησαν, αλλά και το βιντεοσκόπησαν! Και μιλάμε για 1972, που η διοχέτευση τέτοιου υλικού ήταν ανύπαρκτη μιας και δεν υπήρχε διαδεδομένο μέσο αναπαραγωγής οπτικοακουστικού υλικού! Η ειρωνία βέβαια είναι ότι η βιντεοσκόπηση αυτή θα είχε γίνει στους Δελφούς, αλλά οι "άτεχνοι μαλλιάδες" έπεσαν πάνω στη χούντα της χώρας μας και εγκατέλειψαν το αρχικό πλάνο τους να γυρίσουν αυτό το film στην Ελλάδα! Οι Αγγλοι με την κίνηση αυτή έδειξαν τη σημασία της ερμηνείας μιας σύνθεσης σε μια live εκτέλεση! Το album αυτό ίσως και να είναι το πιο ηχηρό statement που έχει προκύψει ποτέ από live ηχογράφηση: Χωρίς την ανάγκη επικοινωνίας με κόσμο, το συγκρότημα συντονίζεται παρουσιάζοντας τις συνθέσεις του με αλλόκοτη ενέργεια που πηγάζει εξ'ολοκλήρου από την ανάγκη τους να βρεθούν σε ένα συγκεκριμένο χώρο, αδιαφορώντας πλήρως ακόμα και για το γεγονός ότι είναι μέρα μεσημέρι! Θαρρώ πως αν όλοι οι καλλιτέχνες είχαν ανάλογη αντιμετώπιση στις live κυκλοφορίες του, τότε θα ηταν σαφώς λιγότερες, πολύ πιο προσεγμένες και ο κόσμος θα τους έδινε ισάξια σημασία με τις αντίστοιχες studio.

   Η βιντεοσκόπηση μιας συναυλίας ήταν τόσο δαπανηρή που καθιστούσε το σχεδιασμό της απαγορευτικό! Το μοντάζ γινόταν με μηχανήματα επαγγελματικά, που χρησιμοποιούσε η τηλεόραση και το τελικό αποτέλεσμα διοχετευόταν στην αγορα μέσω των βιντεοκασσετών VHS. Για ρωτήστε πόσοι είχαν video μέχρι τα mid 80s…Σχεδόν όλοι είχαν ένα κασετόφωνο και όσοι είχαν βίντεο ήταν δακτυλοδεικτούμενοι! Το γεγονός αυτό απέτρεπε πλήρως τις εταιρίες να ασχοληθούν με τη βιντεοσκόπηση συναυλιών τους! Κι αν το έκαναν δεν έμπαιναν στον κόπο να το κυκλοφορήσουν! Ετσι το κρατούσαν σαν αρχείο για να το διεχετεύσουν όταν οι συνθήκες θα ήταν συμφέρουσες! Κι αν ακόμα έμπαιναν στη διαδικασία να τις βγάλουν σε VHS βιντεοκασέτες, η ποσότητα ήταν τόσο μικρή που το ενδιαφερόμενο κοινό μετά από λίγα χρόνια δεν μπορούσε όχι να τις βρει, αλλά ούτε καν να γνωρίζει την ύπαρξη τους! Προσωπικά το έζησα με τη μυθική συναυλία του Jean Michel Jarre στο Houston το 1986, όταν και μετέτρεψε τους ουρανοξύστες στο κέντρο της πόλης σε ένα γιγαντιαίο stage show με τη χρήση των lasers! Πώς να μείνεις απλώς στην ηχογράφηση που έγινε και κυκλοφόρησε επίσημα; Το οπτικοακουστικό υλικό στην προκειμένη περίπτωση έχει τεράστια αξία, η οποία χάθηκε λόγω της έλλειψης του διαδεδομένου μέσου! Αυτό το "πρόβλημα" λύθηκε περίπου 10 χρόνια μετά, δίνοντας προβάδισμα στις βιντεοσκοπήσεις έναντι των ηχογραφήσεων.

    Και οι συνθήκες άλλαξαν με την έλευση των ισχυρών workstation, που μπορούσαν να υποκαταστήσουν τις πανάκριβες συσκευές των τηλεοπτικών σταθμών. Αυτόματα το κόστος επεξεργασίας των video έπεσε δραστικά και περίμενε με τη σειρά του το κατάλληλο μέσο για να διοχετευθεί μαζικά στον κόσμο. To DVD όταν κυκλοφόρησε ήταν πανάκριβο να αγοραστεί με δυνατότητα αντιγραφής του, αλλά είχε πολύ φθηνές συσκευές αναπαραγωγής! Ετσι από το 12ιντσο CD που χρησιμοποίησε αρχικά το Hollywood για την αναπαραγωγή ταινιών περάσαμε σε μια εποχή που φάνταζε ονειρική για όσους λάτρευαν να βλέπουν συναυλίες αποτυπωμένες οπτικοακουστικά.

     Αυτόματα ο ρόλος των live ηχογραφήσεων άλλαζε άρδην και επαναπροσδιόριζε άρδην τη σχέση του ενδιαφερόμενου κοινού με τον καλλιτέχνη. Πλέον το συγκρότημα, έχοντας πόρους μόνο από τις συναυλίες αξιοποιεί τις live ηχογραφήσεις για να δελεάσει κάποιον να έρθει να τον δει σε μια συναυλία που θα κάνει στην πόλη του! Κι έτσι στήνεται οργανωμένα και με αποδοτικό τρόπο οι σημερινές παγκόσμιες περιοδείες…

   Πριν για να κάνει κάποιος μουσικός παγκόσμια περιοδεία θα έπρεπε να βασιστεί αποκλειστικά στην απήχηση των studio δίσκων του, μιας και live υλικό διοχετευόταν στην καλύτερη των περιπτώσεων ως b-sides σε κάποιο single! Πλέον το κοινό πηγαίνει σε μια συναυλία για να δει ένα group μόνο και μόνο γιατί το είδε να «τα σπάει» σε μια συναυλία! Και αρκεί πλέον ακόμα και ένα ερασιτεχνικό video από κάποιον fan για να προκύψει η ανάγκη σε κάποιον ενδιαφερόμενο για να δει ένα συγκρότημα live! Και ποια η σχέση του με τον καλλιτέχνη;

    Πλέον με την τεράστια παραγωγή δίσκων, ο κόσμος δεν προλαβαίνει όχι μόνο να ψάξει, αλλά και να αφομοιώσει τα albums που του αρέσουν! Έτσι θα πιάσετε τον εαυτό σας να πάτε σε ένα live, χωρίς να ξέρετε καλά καλά ούτε τα μισά κομμάτια που θα παρουσιάσει ένα συγκρότημα! Αυτό το γεγονός έχει δημιουργήσει την ανάγκη παρουσίας ενός set με τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια ενός σχήματος! Και τι καλύτερο από το setlist από ένα live, που είναι αποκλειστική ευθύνη του σχήματος! Δηλαδή ουσιαστικά το ίδιο το group με αυτό τον συνεπτυγμένο τρόπο προτείνει σε κάποιον ενδιαφερόμενο να εντρυφύσει στο υλικό του, χωρίς να χρειαστεί να ψάξει όλη τη δισκογραφία του! Και κάπως έτσι δικαιολογείται και η ανυπαρξία των συλλογών ή «best of», έτσι δεν είναι;

   Ο Slash κυκλοφορεί αυτές τις μέρες το live album του και συστήνει στον κόσμο την μπάντα του. Βάζει τον Myles Kennedy να τραγουδήσει και κομμάτια που δε γράφτηκαν για τη φωνή του και έτσι πλέον ξέρει ο κόσμος πως ηχουν με εκείνον πίσω από το μικρόφωνο. Αν αυτό δεν είναι «διαφήμιση» για την τωρινή υπόσταση της συναυλιακής δραστηριότητάς του τότε τί είναι; Μήπως θεωρείτε τυχαίο που ο Michael Jackson όσο ήταν εν ζωή δεν κυκλοφόρησε ποτέ live album και προτίμησε να βγάλει best of album (“HIStory”) σε περίοδο που η δημοτικότητα ήταν στο ναδίρ;

   Οι συναυλίες είναι αναγκαίες για την επιβίωση ενός καλλιτέχνη, κάτι που κατάλαβαν με τον πιο βίαιο τρόπο και αρνητές της διαδικασίας των συναυλιών όπως οι Ulver! Και μιλάμε για μια μπάντα που έμαθε να λειτουργεί στο studio βάζοντας πολλαπλά layers από ήχους, samples και συνθετικών ιδεών! Πώς αυτά να αποδοθούν live; Αναγκαστικά και το υλικό που θα επιλεχθεί θα πρέπει να αντικατοπτρίζει την πιο άμεση και απλοική μορφή της μουσικής τους και όχι την περίπλοκη, πολυεπίπεδη και στριφνή που δύσκολα αποδίδεται live από μουσικούς που δεν «ψήθηκαν» στο σανίδι! Και κάπου εκεί ξεκινά ένα ακόμα πρόβλημα!

   Τί γίνεται με το υλικό που ένας καλλιτέχνης δεν επιλέγει συστηματικά να παρουσιάζει στα live του; Μήπως περνά σε δεύτερη μοίρα; Κι αν ναι, τότε το κοινό τί σχέση έχει με το υλικό αυτό; Το αποζητά ή θεωρεί πως δεν αντιπροσωπεύει τον καλλιτέχνη στις συναυλίες του, οπότε δεν αξίζει κι εκείνο να ασχοληθεί μαζί του; Μήπως αυτά δεν έχουν πλέον αξία όμως σαν ερωτήματα; Αν το καλοσκεφτείτε πλέον οι συναυλίες είναι ως επί το πλείστον μια διαδικασία διασκέδασης και ελάχιστες φορές επιτυγχάνεται η επικοινωνία κοινού με καλλιτέχνη! Αυτήν την επικοινωνία οφείλει η αποτύπωση της σε ήχο ή και εικόνα να μας μεταφέρει! Οταν αυτή αλλοιώνεται αυτόματα η μεταφορά αυτής της σημαντικής προυπόθεσης για την επιτυχία μιας συναυλίας αποτυγχάνει! Οπότε δε μένει παρά ένας τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο...

    Για να καταλάβει κανείς πως είναι σε απόδοση ένας καλλιτέχνης χωρίς να είναι παρών, είναι να επιλέξει την ανύπαρκτη μεσολάβηση όσων θα μπορούσαν να αλλοιώσουν το τελικό αποτέλεσμα. Κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο με τη ζωντανή μετάδοση της συναυλίας είτε μέσω ραδιοφώνου, είτε μέσω τηλεόρασης! Γιατί κάποιος να περιμένει μια επίσημη live κυκλοφορία όταν αποτυπώνονται συναυλίες τόσο παραστατικά και άψογα ηχητικά όπως αυτή των Rammstein στο Rock Am Ring; Ούτε overdubs ούτε καμμία αλλοίωση στο τελικό αποτέλεσμα, γιατί ό,τι βλέπετε είναι live streaming της καλωδιακής τηλεόρασης που αναμεταδίδει live με pay per view το festival! Κι αυτό συμβαίνει σχεδόν με όλα τα μεγάλα μουσικά festival στον κόσμο! Κι έτσι και τα συγκροτήματα παρουσιάζουν το υλικό τους με υψηλή ποιότητα και τα festival διαφημίζονται! Αυτό είναι και ουσιαστικά το παρόν και το μέλλον των live βιντεοσκοπήσεων!

   Για να βγάλει μια εταιρία ένα τόσο υψηλού επιπέδου οπτικοακουστικό υλικό θα προσδοκεί και την απόσβεση του! Πώς θα γίνει αυτό όμως στην εποχή μας που όλοι αρκούνται να βλέπουν live υλικό μέσω streaming από το Internet; Πως να χρηματοδοτηθεί ένα τόσο δαπανηρό project, όταν οι πωλήσεις πέφτουν συνεχώς και όχι λόγω της πειρατείας όπως πιστευουν πολλοί! Τί να το κάνουν το "επίσημο" όταν υπάρχουν τόσο καλά ανεπίσημα που δεν έχουν υποστεί και "γυάλισμα" στον ήχο τους; Και μιλάμε για μια μπάντα που οφείλει εξ'ολοκλήρου τη φήμη της στα ασσύληπτα live shows που δίνει! Τυχαία νομίζετε έγιναν headliners σε όλα τα festivals μετά τη διάδοση αυτής της πραγματικότητας μετά την κυκλοφορία του κομβικού "Live aus Berlin" το 1998;

   Κι έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα οι τηλεοπτικές βιντεοσκοπήσεις είναι σε αμεσότητα ακόμα πιο καλές από τον προβλέψιμο, στεγνό και επαγγελματικό τρόπο παρουσίασης των «επίσημων» ηχογραφήσεων. Αυτός είναι και ο δρόμος που ακολουθούν όσοι δε δηλώνουν «άρρωστοι» με κάποιον καλλιτέχνη! Διαφορετικά οδηγείστε στο δρόμο των bootlegs χωρίς επιστροφή! Έναν δρόμο που πέρασε ακόμα και o Steve Jobs μαζεύοντας με tape trading κάθε συναυλία του Bob Dylan! E απλά σήμερα αυτό γίνεται με mp3, αδιαφορώντας για την ποιότητα του ήχου! Μόνο που υπάρχουν και περιπτώσεις που ο ήχος δεν είναι απλά καλός, αλλά άψογος! Οι περισσότερες μπάντες πλέον δίνουν τη δυνατότητα στους οπαδούς τους να παραγγείλουν bootleg υλικό τους, το οποίο το ονομάζουν "official bootleg".

   Το πιο καλό όμως το κάνουν συναυλιακοί χώροι που ηχογραφούν τη συναυλία και με το τέλος της, δίνουν τη δυνατότητα στον κόσμο κατά την έξοδο να το πάρει ως αναμνηστικό! Οσοι πάτε στο Brixton Academy κρατήστε 15-20 λίρες για το τέλος! Θα σας χρειαστούν αν θέλετε και ένα "official bootleg"!


   Όλα αυτά για να απαθανατιστεί η στιγμή, που όσο κι αν προσπαθούν να παγιδεύσουν πίσω από εικόνες και overdubs, θα είναι μαγική όταν ηχογραφήσεις σαν το “Made in stoke” αναβλύζουν ενέργεια, ορμή και ένταση! Αυτα είναι στοιχεία που μόνο μια συναυλία μπορεί να χαρίσει σε κάποιον που λατρεύει τη μουσική! Και ποιος μίλησε για λάθη; «Πάντα λάθη» λένε οι Χειμερινοί Κολυμβητές για τις συναυλίες τους! Καθόλου τυχαία κάθε εμφάνιση τους είναι μοναδική! Μακάρι όλοι οι μουσικοί να ακολουθούσαν αυτή τη λογική! Οσοι δεν την ακολουθουν, οι live κυκλοφορίες που βγάζουν δεν απαθανατίζουν τις στιγμές μιας συναυλίες! Αντίθετα τις αποθανατίζουν, στέλνοντάς τες στην προαιώνια κατάρα της ματαιοδοξίας που διακατέχει όσους αποζητούν την τελειότητα! Μα είναι δυνατόν σε ένα live να προκύψει τελειότητα;