ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΑΡΚΙΖΑ

 

10-2-2017 @ Θέατρο Αλκμήνη, ΑΘΗΝΑ

 

   Έχουν γίνει κατά καιρούς πολλές απόπειρες παρουσίασης των δύσκολων χρόνων της δεκαετίας του 40. Ελάχιστες – για να μην πω καμία – δεν έχει καταφέρει να αναπαραστήσει την ένταση που επικρατούσε στις τάξεις της κοινωνίας μας κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Εστιάζοντας στη σχέση της μάνας με τα παιδιά της, ο Μυρώδης Αδαμίδης καταφέρνει να μεταφέρει το κλίμα της πιο ταραγμένης εποχής που έζησε η χώρα μας μετά την απελευθέρωση. Κι αυτό γιατί ο εμφύλιος δίχασε τόσο πολύ τους Έλληνες, που τα αδέρφια έγιναν εχθροί θανάσιμοι, ικανοί να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο! Παράλογα πράγματα, τα οποία εξηγούνται στις δύο, περίπου, ώρες διάρκειας αυτής της παράστασης – ντοκουμέντο!

   Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος με μαεστρία έβαλε τους χαρακτήρες του έργου να προβάλλουν τόσο με το σώμα τους, όσο και με τη δυνατή φωνή τους την ένταση που υπήρχε μέσα τους. Θαρρώ αυτός ο υπερρεαλισμός ταιριάζει απόλυτα στον αντικατοπτρισμό της ψυχικής κατάστασης στην οποία περιέρχονται όλοι τους. Και για να είναι και πιο πειστική η μεταφορά μας σε εκείνες τις μαύρες μέρες, ο Ευθύμης Τζώρας εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη μεγάλη σε βάθος σκηνής. Έβαλε έπιπλα που σε παραπέμπουν ακριβώς σε ένα φτωχικό μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου – η ραπτομηχανή της κόρης είναι πραγματικά μοναδική!

   Πρωταγωνίστρια δε θα μπορούσε να είναι άλλη από τη μάνα, που ενσαρκώνει η Θεοδώρα Σιάρκου. Αποφεύγοντας να φανεί μελοδραματική, η φιγούρα της και η κινησιολογία της είναι βγαλμένη από τις αρχές της τραγωδίας. Είναι ο πιο δύσκολος χαρακτήρας της παράστασης, γιατί οι αντιφάσεις στις οποίες πέφτει, προσπαθώντας να μονιάσει τα παιδιά της είναι συνεχείς! Η χαρμολύπη της μετατρέπεται σε χιούμορ όποτε μαλώνει τη μικρή κόρη, που είναι τετραπέρατη! Πραγματικά η Τσαμπίκα Φεσάκη είναι η μεγάλη έκπληξη της παράστασης και αισθάνθηκα πως είναι η φωνή της συνείδησης όσων έβλεπαν ό,τι συνέβαινε τότε! Αντίστοιχα η φωνή της λογικής είναι η μάνα, που ακροβατεί ανάμεσα στην αμάθεια και στη λογική, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί μισιούνται αδερφός με αδερφό…

   Ο Μάνος Κωστής και ο Σάββας Πογιατζής σαν αδέρφια καταφέρνουν να αντικατοπτρίσουν το χάσμα των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Με φωνές και απαξίωση η πλευρά των δεξιών και με σταθερό λόγο, επιχειρήματα και αναγνώσεις δηλώσεων από εφημερίδες, οι κομμουνιστές κερδίζουν το στοίχημα για το ποιος πείθει περισσότερο! Και πείθεται και η τετραπέρατη μικρή αδερφή, που προσπαθεί συνεχώς να εξηγήσει στη μητέρα της τι συμβαίνει. Εκείνη, όμως, αρνείται πεισματικά να της δώσει σημασία και το πλήρώνει στο τέλος με τον πιο χειρότερο τρόπο…

   Η Ειρήνη Πολυδώρου στο ρόλο της συντρόφου του κυνηγημένου αριστερού συγκλονίζει στην τρίτη της σκηνή. Ο Κωστής Σαββιδάκης είναι το λιγότερο πειστικός, παίζοντας το ρόλο του κακού ασφαλίτη, που κυκλοφορεί με ένα πιστόλι συνεχώς και απειλεί ότι θα καθαρίσει όποιον βρει μπροστά του!

   Θαρρώ πως αυτή η παράσταση έχει μεγάλη σημασία και για τη σημερινή πραγματικότητα της πατρίδας μας. Όπως και τότε, οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί πιστεύουν ότι μας χωρίζει άβυσσος. Όμως αν καθίσουμε και συζητήσουμε στο τέλος, θα δούμε ότι μας ενώνουν πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Και στον εμφύλιο, χαμένη ήταν μόνο η πατρίδα και το κοινό καλό όλων! Κι αυτό γιατί μια γενιά ανθρώπων μεγάλωσε με μίσος απέναντι στο διαφορετικό! Και θα μπορούσε να πει κανείς πως η μάνα είναι η Ελλάδα, που προσπαθεί να μονιάσει τα παιδιά της και να τα έχει κοντά της. Όταν όμως καλείται να πάρει θέση, διατηρεί ουδέτερη στάση, οδηγώντας το δίκιο που έχουν και οι δύο πλευρές σε αδιέξοδο, που την κάνει τραγική φιγούρα! Πραγματικά η κατάληξη της μάνας είναι άξια ατέρμονων συζητήσεων με όσους λίγους τυχερούς θα τη δουν. Εχω σαν αρχή της ζωής μου να μην είσαι ουδέτερος! Αν δεν παίρνεις θέση, αυτόματα οδηγείς τον εαυτό σου σε επικίνδυνα μονοπάτια, που σε οδηγούν σε ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκείς να έχεις! Όχι δε δίνω δίκιο στους αριστερούς ή στους δεξιούς, αλλά καταλαβαίνω το πόσο αδικημένοι ένιωθαν οι κομμουνιστές στον εμφύλιο. Και η μικρή αδερφή το ένιωθε σα βίωμα της αυτή την αδικία, που την οδήγησαν να πάρει αποφάσεις που δεν είχε εξαρχής στην παράσταση.

   Η σχέση μάνας και παιδιών είναι η πιο σημαντική στη ζωή. Όταν σε αυτή μπει το μικρόβιο της υστεροβουλίας, αυτόματα χάνεται η πίστη που έχουν τα παιδιά προς το ιερό πρόσωπο της μητέρας! Και εκεί η παράσταση πιάνει το σφυγμό αυτής της σχέσης, μπολιάζοντας στη διαμάχη τους την λήψη παράλογων αποφάσεων, μόνο και μόνο για να έχει κοντά της τα παιδιά της. Αυτό το στοιχείο θα σας καθηλώσει στο τέλος, όπου η συμπόνοια στη φιγούρα της μάνας που θα νιώθετε καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης, θα αμφιταλαντευτεί με τον προβληματισμό πάνω στις αποφάσεις που πήρε από την απόγνωση της να έχει μονιασμένα και κοντά της τα παιδιά της!

   Μοναδικό παράπονο είναι ότι δυστυχώς φιλοξενείται στη μικρή σκηνή και θα πρέπει να κλείσετε θέση αρκετές μέρες νωρίτερα, για να βιώσετε μια παράσταση-γροθιά στο στομάχι των ιδεολογικά και ψυχικά αμετανόητων. Το σημαντικό είναι ότι δεν βάζει τα ιστορικά στοιχεία στη δραματουργική αφήγηση, αλλά τα εντάσσει εμβόλιμα σε σημεία καίρια για την κατανόηση της κατάστασης που επικρατούσε τότε!

   Μην την χάσετε!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

 

meta th barkiza 2017 2