ΤΟ ΓΗΡΑΣ

 

4-12-2015  Εθνικό θέατρο - Πειραματικη σκηνή, ΑΘΗΝΑ

 

    Όταν θέλουμε να ξορκίσουμε το θάνατο  και τα γηρατειά, σκεφτόμαστε και λέμε ότι έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας, ειδικά  όταν  είμαστε πολύ νέοι. Είναι σαν ο χρόνος να μοιάζει ατελείωτος και με αυτόν τον τρόπο καθυστερούμε να δημιουργήσουμε πάσης φύσεως αναμνήσεις. Αναβάλλουμε στιγμές βιωμένες με τη δική μας παρουσία ολοκληρωτικά!

    Πολλές φορές νοιώθουμε συναισθήματα να μας πλημμυρίζουν με χρονοκαθυστέρηση!

    Έτσι περνούν τα χρόνια νομίζοντας ότι θα προλάβουμε να πραγματοποιήσουμε όλα όσα ονειρευόμαστε. Σε κάποιους από εμάς κόβεται  το νήμα της ζωής πολύ απρόοπτα και βίαια.

     Το πιο σύνηθες που εκστομίζουμε είναι «αυτό θα το κάνω όταν πάρω σύνταξη» ή «αυτό το χόμπι θα το εξασκήσω όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου» Λες και ο χρόνος είναι με το μέρος μας και περιμένει να ετοιμαστούμε! Ο χρόνος όμως είναι αδυσώπητος!

    Το γήρας πέρα από τη βιολογική φθορά που επιφέρει, συνταράσσει ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου, γιατί τον φέρνει όλο και πιο κοντά αντιμέτωπο με το θάνατο.

    Για αυτό είναι ένα θέμα- και αυτό- ταμπού για τον σύγχρονο άνθρωπο που χρησιμοποιεί κάθε λογής προϊόντα και μεθόδους για να φαίνεται νέος  και ακμαίος!

    Αυτό λοιπόν το δύσκολο θέμα επεξεργάζεται η θεατρική παράσταση «γήρας» σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Μαυραγάνη. Στην ουσία είναι σκηνική σύνθεση και εξέλιξη σεμιναριακού μαθήματος και με μαρτυρίες από ηλικιωμένους ανθρώπους που πραγματοποιήθηκε στο BIOSτο 2014 και το οποίο είχα παρακολουθήσει.

     Σ’ αυτήν την παράσταση, ισάριθμος χορός νέων συναντά ισάριθμό χορό ηλικιωμένων, όπου μαζί χέρι-χέρι με τις αναμνήσεις τους παρουσιάζονται μπροστά μας αρχίζοντας να εκφράζουν τη δυσκολία του να είσαι ηλικιωμένος μέσα από το καυστικό χιούμορ, αναπολώντας το παρελθόν,τις περασμένες στιγμές τους, το πώς αισθάνονταν και αισθάνονται αποδιώχνοντας τη μιζέρια των γηρατειών με το να λένε αστεία ,να χορεύουν και να τραγουδούν!!Δείχνουν με αυτό τον τρόπο να δέχονται τη φθορά που φέρνει το γήρας και να συμβιβάζονται!!

    Οι ηθοποιοί βίωναν τη συγκίνηση αλλά και τογέλιο και το μετέδιδαν και σε μας το κοινό. Έπαιρνε πάσα γρήγορα ό ένας από τον άλλον και  τον διαδεχόταν στα αναρίθμητα στιγμιότυπα της ζωής του!!!! Ήταν άνθρωποι με παρελθόν που την ιστορία τους ήθελαν να την αποτυπώσουν διηγώντας την και με εικόνες. Ευρηματικός ο προτζέκτορας με διάφορες στιγμές από τη ζωή τους. Φαίνονταν παραστατικότερα τα νιάτα τους. Συνάμα όμως η πολλή επανάληψη αυτή  είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί ο ρυθμός και να υπάρξει στασιμότητα στην εξέλιξη της παράστασης.

    Πάντως η ομάδα των ηθοποιών είχε πολύ καλή σκηνική παρουσία,  αυθεντικότητα στην εκφορά του λόγου,   προετοιμασία και ρυθμό.

   Το σκηνικό δεν διέθετε τίποτα, εκτός από λίγες καρέκλες και ένα άδειο στο βάθος δωμάτιο όπου δύο ηθοποιοί άντρες και μια γυναίκα εναλλάξ το χρησιμοποίησαν και μίλησαν για το πώς αισθάνονται.

   Σκηνοθετικά, ήταν πολύ θετικό οι μαρτυρίες από συνεντεύξεις των ηλικιωμένων που ακούστηκαν, όπως και το ταίριασμα του χορού με την απαγγγελία δραματικών κειμένων.

   «Ναι ο άνθρωπος καθώς γερνάει χάνει πόντους, κονταίνει και δεν πρέπει να λησμονεί τα χάπια του για ποικίλες παθήσεις ακόμη και τα πάμπερς ενηλίκων» όμως ζει, υπάρχει, θυμάται και το κυριότερο μαθαίνει να συμφιλιώνεται με το χρόνο!!!