ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΜΟΥ

 

 

1-1-2012, Θέατρο Διάνα, ΑΘΗΝΑ


   katadikosmou 1Η πρωτοχρονιά είναι για τους περισσότερους ανθρώπους μία ιδιαίτερη ημέρα και για τους ηθοποιούς μία ακόμα περισσότερο, αφού είναι από τους λίγους επαγγελματίες, που πάντα εργάζονται την ημέρα αυτήν. Είναι ακόμα μία ιδιαίτερη μέρα και για το κοινό, που επιλέγει την έξοδο αυτή. Είναι τέλος ιδιαίτερα ελπιδοφόρο το γεγονός πως στις μέρες μας, που το θέατρο αποτελεί ένα είδος πολυτέλειας, υπάρχουν ακόμα θέατρα με γεμάτη πλατεία. Κάτι που συνέβη τη φετινή πρωτοχρονιά, στο θέατρο "Διάνα", για την παράσταση "Κατάδικός μου", ένας τίτλος διττός και ένα έργο, που καταφέρνει να διχάζει συναισθηματικά μέχρι το τέλος.

   Λίγο πριν τις 21.30 η στοά στην οδό Ιπποκράτους, όπου βρίσκεται το θέατρο, ήταν γεμάτη από κόσμο, που μεταφέρθηκε τμηματικά στον εσωτερικό χώρο και μετά το τρίτο κουδούνι τη σιγή, διαδέχτηκε μία υποβλητική μουσική, που ταίριαζε με το σκηνικό και απλώθηκε στο χώρο. Εξ αρχής φαίνεται, πως η θεματική του κινείται γύρω από τους φόβους, που έχουν αποκτήσει οι Νεοέλληνες και είτε δεν παραδέχονται, είτε τους προσπερνούν ματαίως, αφού εκείνοι καταφέρνουν να τους μετατρέπουν σε ανθρώπους άβουλους, ανεύθυνους και ξένους μεταξύ τους. Παρουσιάζονται χαρακτήρες, που άγονται και φέρονται από τις ανασφάλειες τους. Εκείνοι όμως που πονούν τον εαυτό τους και τους άλλους, είναι οι εξαρτημένοι συναισθηματικά και πρακτικά άνθρωποι, που δεν μπορούν να σταθούν αυτόνομοι και δεν μπορεί φυσικά να τους εμπιστευτεί κανείς. Υπάρχουν 2 χαρακτήρες που στέκονται στα πόδια τους και γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και φυσικά είναι εκείνοι, που κανείς δεν θα περίμενε. Ο πρώτος καταφέρνει να βλέπει καθαρά και είναι ο ηλικιωμένος κύριος, που πάσχει από Αλτσάιμερ. Ο δεύτερος είναι εκείνος που γνωρίζει ξεκάθαρα τι θέλει και είναι ο Ιρανός Μετανάστης, που βιώνει το ρατσισμό και την απόρριψη.

  katadikosmou 2 Έχοντας χαρακτηριστεί ως αιχμηρή κωμωδία, θα πρέπει να σημειωθεί, πως οι στιγμές γέλιου είναι αβίαστες και δεν προβαίνουν σε υπερβολές, υπάρχουν όμως για να απαλύνουν την αιχμηρότητα του υπόλοιπου λόγου και θέματος…που πραγματικά υπάρχει και εισπράττει ο οποιοσδήποτε. Μία παράσταση που υπογράφουν σεναριακά οι Ελένη Ράντου, Σάρα Γανωτή και Νίκος Σταυρακούδης και σκηνοθετικά ο Γιώργος Παλούμπης. Τα εξαιρετικά, εναλλασσόμενα συνεχώς σκηνικά έχει επιμεληθεί η Μαγιού Τρικεριώτη και το φωτισμό, που γίνεται ακόμα και υποβλητικός η Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Όλα λειτουργούν εντός ενός απόλυτα λειτουργικά συνόλου και αποδίδουν ένα καθαρό και δυνατό αποτέλεσμα επάνω στη σκηνή.    

   Οι ρόλοι ερμηνευμένοι από ηθοποιούς που προσωπικά δεν είχα ξαναδεί στη θεατρική σκηνή και θαύμασα ουσιαστικά. Η Ελένη Ράντου εξαρτημένη συναισθηματικά και ψυχικά σε τέτοιο βαθμό, που να υπαγορεύονται οι κινήσεις, οι αντιδράσεις και οι τελικές της αποφάσεις από την αδυναμία της, αποδίδει εξαιρετικά μία γυναίκα σε σύγχυση και κρίση. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης είναι υπέροχος στην απόδοση ενός χαρακτήρα παραδομένου στις ανασφάλειες και τους φόβους του, με θολή κρίση και αποφάσεις που λαμβάνονται εν βρασμώ, με τραγικά αποτελέσματα. Ο Ορφέας Αυγουστίδης, ως Ιρανός μετανάστης καταφέρνει να συγκινήσει με τις δυσκολίες, αλλά και να θίξει επιτυχημένα με την ερμηνεία του τα προβλήματα και τις δυσκολίες ενός αλλοδαπού στην Ελλάδα του σήμερα. Ο Μιχάλης Ιατρόπουλος και ο Δημήτρης Καπετανάκος σε ρόλους, που ολοκλήρωναν τους υπόλοιπους και που έδιναν με καθαρό τρόπο πτυχές της κοινωνίας μας, τις οποίες ίσως αγνοούμε ή θέλουμε να παραβλέπουμε για να νιώθουμε καλύτερα. Και εκείνος που κλέβει την παράσταση, καθώς προσφέρει το γέλιο και ταυτόχρονα τη συγκίνηση είναι ο Μπάμπης Γιωτόπουλος, ένας κύριος του θεάτρου, που με την πείρα του δίνει άλλο χρώμα στην παράσταση.

 katadikosmou 3  Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έργο με διπλό νόημα, που μπορεί εύκολα το κοινό τόσο να αντιληφθεί όσο και να κατανοήσει πλήρως σε βάθος. Όταν εκείνος που θεωρούμε "κατάδικός μας", μετατρέπεται σε "κατάδικο", δικό μας ή του εαυτού του, χάνονται οι ισορροπίες και οι αντιδράσεις μπορεί να είναι ακόμα και ανεξέλεγκτες, με άσχημα αποτελέσματα και συνέπειες για εμάς και τους γύρω μας! Μία παράσταση που προσφέρει το περιθώριο συζήτησης και ανάλυσης με το πέρας της, κάτι που προσωπικά θεωρώ επιτυχία, για οτιδήποτε διατίθεται προς θέαση ή ακρόαση στο ευρύ κοινό.

 

katadikosmou 4