Έψαχνα για ένα στέκι... που να στέκει μακριά από τα συνηθισμένα. Για κάτι αυθεντικό και οικείο. Για ένα χώρο που να μου θυμίζει κάτι... που δεν έχω ζήσει ή δεν έχω ξεχάσει. Για ανθρώπους τόσο χαμογελαστούς όσο τους επιτρέπει η αλήθεια τους. Για μυρωδιές φρεσκάδας παλιάς νοικοκυράς τυλιγμένες σε μοντέρνο έφηβο. Κι ύστερα από πολλές βόλτες στη πόλη, τα βήματα μου με οδήγησαν δίπλα στο παλιό Δημαρχείο στην Ελ. Βενιζέλου 45 σε ένα καφενείο ''ΕΛΛΗΝΙΚΟ''. Ήπια καφέ ψημένο στη χόβολη, με φόντο ασπρόμαυρες φωτογραφίες μιας πόλης που έμοιαζε με τη Θεσσαλονίκη...στο πιο όμορφο. Κρυφάκουσα συζητήσεις νεαρών είκοσι, σαράντα και εβδομήντα χρονών. Κι έτσι απλά γίναμε μια παρέα, και τότε ο καφές έγινε μπύρα, κι ύστερα ποτό κι όταν έφυγα... είχα ένα σφηνάκι ευτυχίας στα χείλη...